درگیریهای سال ۲۰۰۹

درگیریهای سال ۲۰۰۹، مثال دیگری بود از فرهنگ یأس و شکست و حرکت از روی احساسات و نه یک نقشه حساب شده. اغتشاش فکری همیشه موجب اغتشاش عمل میشود.  از همان ابتدا پیدا بود که تنها دست آورد این جنبش آگاه کردن مردم جهان از نارضایتی مردم ایران از حکومت ظلم خواهد بود به قیمت کشته شدن عده ای بیگناه.  ولی این آگاهی رسانی به این همه درد و خون ریزی احتیاج نداشت.  کافی بود در طی این چند ساله گذشته، ساکنان ایرانی کشورهای مختلف در سراسر دنیا، هفته ای یک روز پیراهنی به تن یا کلاهی به سر کنند با این جمله ساده که "من مخالف حکومت اسلامی در ایرانم،" بدون هیچ شعار "مرگ بر" و پخش نفرت، و فقط بیانگر یک موضع سیاسی.  به نظر میامد استراتژی بازیهای فوتبال به سبک ایرانی (شوت بزن برو) به صورت عملکرد سیاسی به روی خیابانهای ایران منتقل شده بود.