کتابهای تاریخ به زبان پارسی

 در اکثر کتابهای تاریخ به زبان پارسی، مقدار بسیار بسیار زیادی شکر وعسل تمجید از ایران اضافه شده است. این عادت زیاد به شکر و شیرینی موجب میشود همه چیز دیگر به کام خواننده ایرانی تلخ جلوه کند. ما حتی در ترجمه ها دخل و تصرف میکنیم و قسمتهایی را سانسور میکنیم.     ء

 حتی شجاع الدین شفا نمیتواند از بزرگ گویی و تملق در مورد ایران دوری کند و به رسم ایرانی تمجید های اشتباهی از ایران میکند که از نظر تاریخی یا غلط هستند یا بچگانه.  مثالا میگوید، اگر مسیحیت و اسلام بر جهان چیره نشده بود، شاید جهان امروز پیرو مذاهب ایرانی مانند میترا و زرتشت میبود چون در سده ی قبل از میلاد، دین میترا از ایران به کل امپراتوری روم سرایت کرده بود.  این حرفها بسیار اشتباه و مضحک هستند.  اولا آن مانی گری و آن میترا پرستی که به روم رسید یکی از ده ها اعتقادات عجیب غریبی بود که در آنزمان مد شده بود و میترا به هیچوجه تمام امپراتوری روم را قبضه نکرد.  جالب اینجاست که علت این کشش مردم روم و مخصوصا طبقه سرباز به خرافات (عرفان) به خاطر کشتارها و مرگهای زیاد در طی سالهای مدید بود که هر مردمی را از دین خود به سوی خرافات میبرد و این نتیجه جنگهای بسیار با ایران و دیگران بود. دوم، این مذاهب فرم بسیار تغییر یافته ای پیدا کردند و بیشتر تبدیل به فرقه های عجیب و غریب و زیر زمینی و پر از خرافات شدند و سوم، اگر میترا، زرتشت و یا مانی گری حتی در حالت اصلی خود امروز جهان را گرفته بودند، باز یک جهان مذهبی داشتیم با هزار اوهام مذهبی.  این چه جای افتخار است؟     ء

  ما چرا نباید آرزو کنیم خرد و دید مستقیم به جهان بر جهان حاکم باشد و حتما به دنبال تسلط دین ساختگی خود باشیم و نه دین ساختگی دیگران.  به هر حال، مسیحیت و اسلام هم که هر دو مقدار زیادی از اوهام ایرانی قرض کرده اند و از یهودیت و ما باز جنگ هفتاد دو ملت داریم.  مانی و مزدک هم بسیار از زرتشت و میترا نسخه برداری کرده بودند و باز پوست مزدک زنده زنده کنده شد.     ء
 

آیا تعریف ما از ایران همه قومهایی است که در هر زمان در طول تاریخ در این ناحیه بوده اند که با این حساب یونانی ها هم باید به حساب بی آیند.

هدف من اینست که برای یکبار هم که شده ایران را از دید دیگران به ایرانیان نشان دهم تا شاید متوجه تنفر دیگران از خودمون بشیم.  خیلی ساده.                ء.